DAG 1

Na een treinreis waar geen einde aan leek te komen, de altijd aanwezige bagage-drop, douane en coronacheck zenuwen zaten we dan eindelijk; in het vliegtuig opweg naar Helsinki. Het moment waar we maanden naar hadden uitgekeken was nu echt daar. We zouden echt gaan. Pas op dit moment kwam bij mij een beetje het besef: ‘JE GAAT NAAR LAPLAND!’. 
Na een snelle overstap vlogen we vervolgens van Helsinki naar Rovaniemi. In deze stad zouden we dan 4 nachtjes blijven. De koffers leken er in een oogwenk te zijn en al snel liepen we richting de uitgang van het vliegveld. Daar werden we opgewacht door een blonde jongen die ons binnen een kwartier naar het hotel reed. Het inchecken was zo gepiept en een half uur nadat we waren geland liepen we restaurant Nili in voor onze eerste ervaring met Lapland. We aten rendierenvlees onder een opgezette beer die later Wilma bleek te heten. Er was geroezemoes in allerlei talen en het was er warm en knus. Dit eerste avontuurtje was al enorm genieten. Niet veel later lagen we in bed. Een snikheet en benauwd bed want we kregen de verwarming niet uit en die stond in al zijn glorie te loeien en te broeien. Dat was iets wat we morgen wel zouden fiksen. 

DAG 2

Zondag begonnen we de dag met een uitgebreid ontbijtje. Croissantjes, zacht gekookte eitjes. kaneelbroodjes, ik kon er mijn hart ophalen. Vervolgens gingen we op pad. Op naar de bossen om daar eens lekker rond te struinen door de sneeuw. We kwamen bij een uitkijktoren, genoten van het uitzicht. Liepen langs dennenbomen gevuld met lichtjes en kwamen zo nu en dan een langlaufer tegen. We lunchten in een koffietentje en gingen vervolgens richting het Safartica kantoor, daar zouden we worden opgehaald voor de eerste activiteit: rendieren ontmoeten. Eenmaal daar en in een warme overal gehesen liepen we rond op de rendierenboerderij.  Er waren veel rendieren, maar nog veel meer toeristen. Op zo’n moment moet ik mijzelf altijd even op mijn plek zetten; ‘jij bent ook een toerist, erger je er niet aan. Maak er gewoon wat van’. En dat deden we. We zagen super schattige kleine rendieren, rendieren met vlekken en stippen, een witte, een met een half gewei, een zonder gewei. De een vond het wel fijn als je een aai gaf, de ander moest niets van je hebben. Niet veel later zaten Anouk en ik naast elkaar in een slee. Voor de slee liep rendier Kaballi trouw zijn rondje. Achter ons liep Herfski, die zo nu en dan naast ons kwam lopen zodat je moest opletten dat hij zijn gewei niet in je oor of oog plantte. Het was echt genieten om daar in doodse stilte door het winterwonderland te glijden. Het was al voorbij voor je er erg in had. We konden heerlijk opwarmen bij het vuur en kregen toen wat uitleg over de verzorging van de rendieren en hoe het jaar er voor hen uitziet. In de winter zijn ze dus op de boerderij en maken ze een rondje voor de toeristen. Als de sneeuw is verdwenen worden ze vrijgelaten in de bossen. Pas na de zomer gaan ze de rendieren weer zoeken om weer terug naar de boerderij te drijven. Elk rendier krijgt met een mes een bepaalde snee in zijn oor zodat alle rendier eigenaren weten welk dier bij hen hoort. Een compleet andere wereld met compleet andere gebruiken. Ik vond het interessant om te horen. 
Terug in het hotel bleek onze verwarming te zijn gefikst en konden we heerlijk slapen.

DAG 3

De volgende dag gingen we vroeg op pad voor de huskytocht. Iets waar we allebei enorm naar uitkeken. We kregen eerst uitleg over het besturen van de slee. Je moet schijnbaar als je wilt stoppen altijd op de rem staan. Ga jij van de rem en de slee af en zit je partner nog gezellig in de slee dan zie je die voorlopig niet meer terug, want de honden willen vooruit en gas erop en stoppen echt niet zomaar. Dat zorgde voor wel wat druk. Je kon dus onder geen beding van die slee af als jij de bestuurder was. Als je er af zou vallen was dat niet best. De honden werden los gemaakt van het hek, ik drukte de rem in tot het sein gegeven zou worden dat we zouden gaan. Toen het zover was en ik mijn voet van de rem haalde schoten de honden vooruit achter de sneeuwscooter aan die ons leidde. Wat was dat FANTASTISCH. Het bleek makkelijker dan verwacht. Je moest je goed vasthouden, mee deinen en je gewicht zo nu en dan in de strijd gooien en dat was het. In het begin waren de honden super enthousiast en vol energie en stond ik meer op de rem dan op de slee zelf. We reden over een bevroren meer, door een prachtig dennenbos, het was adembenemend. Afentoe moest je over een heuveltje en dan moest je mee steppen de berg op. Bij een heuvel was ik wat laat met het meesteppen en keken de honden verontwaardigd om ‘Eh Hallo toerist, ga je nog meesteppen of niet?’ Deze tocht heeft echt onze harten gestolen. Helemaal vol van dit avontuur stapten we weer in de bus om vervolgens uit te stappen bij Santa Claus village. Een commercieel maar toch wel erg gezellig dorp helemaal gericht op de kerst en alle gezelligheid er omheen. Hier ontmoetten we de kerstman wiens spirit animal een koala blijkt te zijn (wie had dat gedacht) en reden vervolgens weer terug naar de stad. We liepen net door de straten van Rovaniemi opzoek naar een fijn restaurant om te eten, toen Anouk haar jas voor mijn neus hield en vroeg: ‘waar ruikt dit naar?’ ‘Husky of Rendier?’ Ik snifte even en antwoordde: ‘Husky’. 
Na het avondeten gingen we op pad om het noorderlicht te spotten. De gehele tijd dat wij in Lapland waren zou het heel bewolkt zijn en dus hadden wij de hoop daarop al opgegeven. De kansen waren minimaal en inderdaad we zagen niets behalve dan wolken. Onze reisleider Patrick had echter mooie verhalen en het was heerlijk om daar bij het kampvuur te zitten, worstjes te roosteren, marshmallows te eten en naar zijn verhalen te luisteren. Het verbaasde mij te horen dat er in Lapland een dienstplicht geldt voor elke jongen. Zodra je 18 wordt moet je voor een half of een heel jaar, afhankelijk van de functie die je krijgt, in dienst. Ik reageerde verbaasd dat ik dat ouderwets vond en dacht dat Finland (waarin Lapland ligt) net zo modern daarin was als ons eigen Nederland. ‘Well our neighbour is Russia’ reageerde Patrick daarop. That makes sense. We lagen die avond laat in bed. Vol van de dag en alle verhalen die we hadden gehoord.

DAG 4

Het was een kort nachtje slaap toen we de volgende ochtend ons vroeg klaarmaakte voor de volgende activiteit: de tocht te paard. Ik had al op internet gezien dat ze fjordenpaarden hadden en ik kon dan ook mijn geluk niet op toen bleek dat we ook daadwerkelijk een fjord kregen om op te rijden. Deze bolle stoere paardjes zitten heerlijk, als een huis. Zijn koel in het koppie en betrouwbaar. Shetlander Jona liep los met ons mee en scheurde zo nu en dan even langs. Na de rit hadden we nog wat tijd te vullen en liepen we over de boerderij te struinen. Zo stuitte we ineens op een gigantische sneeuwberg en talloze banden. Als twee kleine blije kinderen zijn we talloze keren van die berg naar beneden gegaan. Het was bijna net zo fantastisch als de rit te paard. 
Na een relaxte lunch in Rovaniemi werden we opgehaald voor de laatste activiteit: de sneeuwscootertocht. Deze tocht zal ik nooit meer vergeten. Na een minimale uitleg in het pikkedonker over hoe je een sneeuwscooter moet besturen stapten we op. Anouk zou beginnen met sturen en ik zat achterop. Nadat alle sneeuwscooters aan waren gezet werd het startsein gegeven en kwam de groep in beweging. Het bleek veel moeilijker dan gedacht om de sneeuwscooter door de sneeuw heen te krijgen. Ik hoorde dat Anouk het moeilijk had. Met horten en stoten reden we in het pikkedonker door het bos. Onze helmen knalden zo nu en dan tegen elkaar aan door het plotselinge remmen en het pad was enorm hobbelig waardoor onze lichamen continue aan het schudden waren. Gelukkig had ik een sport-bh aangedaan. Ik kreeg daar de grootste slappe lachbui van 2021. Ik pieste echt bijna in mijn broek. Wat een vertoning. Terwijl ik dit typ zie ik het ook weer helemaal voor me en schiet ik zo weer in de lach. Dat lachen verging me wel toen het mijn beurt was. Het was inderdaad bijna niet te doen om de sneeuwscooter recht over de paden te krijgen. Deze paden waren al zo vaak bereden dat er diepe sporen in zaten waar je bijna niet meer uitkwam. Ik zweette als een otter en was nog nooit zo blij om het eindpunt te zien. Als twee slappe vaatdoeken stapten we in de bus en hebben de hele weg niets gezegd zo kapot waren we. Hilarisch. 

DAG 5

Toen kwam ineens het besef dat dit mooie avontuur toch echt ten einde is gekomen. Die volgende dag stapten we weer in het vliegtuig terug naar huis en lagen we nog diezelfde avond in onze eigen bedden. Het was fijn om weer thuis te zijn, maar Lapland voelde gek genoeg ook echt als thuis. De vriendelijke rustige mensen, het slow living gevoel, het dichtbij de natuur en de dieren leven, de sneeuw. Het was echt meer dan magisch. Een avontuur dat ik nooit zal vergeten. 

INFO: We boekten onze reis bij Riskja Travel, deden alle activiteiten bij Safartica en boekten de paardrijtocht bij Appuka Resorts.