Ik denk dat het niet gek is om te zeggen dat mijn leven dit jaar enorm is veranderd. En als ik in mijn hoofd het hele jaar afdraai is het een opvolging van ontelbare hoogte- maar ook ontelbare- dieptepunten.

In januari kochten we ons eerste koophuis, we verhuisden, we werden oom en tante van Mees, kregen onze tweede zoon Pim. We leefden in een goede ‘flow’. Het ene na het andere moois kwam op ons pad en 2018 kon niet beter beginnen. Totdat we in april te horen kregen dat er een hersentumor was gevonden bij mijn oma. Mijn lieve oma die dat jaar daarvoor keihard had gevochten tegen longkanker en die net een half jaar kankervrij was. Oersterk was ze en niet kapot te krijgen. 3 maanden gaf de arts haar nog. Mijn oma wilde graag euthanasie. En omdat ze daarover altijd heel duidelijk is geweest naar haar huisarts toe, ging het niet makkelijk, maar lukte dat uiteindelijk toch. En voordat de pijn erger zou worden, voordat oma oma niet meer zou zijn vertrok ze rustig met ons aan haar bed. Iets moeilijkers dan dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Mijn oma betekende veel voor ons en voor mij. Ze was ‘my rock, my light’ en toen de arts die bewuste dag vroeg of het goed was zo en of we afscheid van haar hadden genomen keek ik haar aan en ik dacht alleen maar hoe kan dat nou? Hoe kun je nou ooit afscheid nemen als je weet dat je iemand nooit meer ziet? Nog steeds mis ik haar elke dag weer.

Het was moeilijk om die dag later een bruiloft te moeten fotograferen (anders dan in loondienst kun je je niet ‘ziek’ melden, je moet door want er zijn mensen die op je rekenen). Het was een prachtige bruiloft met geweldig lieve mensen maar het vroeg veel van mij om de knop in mijn hoofd omgezet te houden. Zeker toen de oma van de bruid mijn hand pakte en me toevertrouwde dat ze zo blij was dat ze dit nog kon meemaken. Ik slikte, lachte en ging door. Op een bruiloft later die zomer kwam na de ceremonie de oma van de bruid naar haar kleindochter toe om haar te feliciteren. Ze knuffelden elkaar stevig en ze barsten allebei in tranen uit. Zo’n intiem en bijzonder moment. Ik bleef door fotograferen terwijl ook bij mij de tranen over mijn wangen liepen. Ik voelde het verlies weer zo sterk dat ik op dat moment helemaal brak. En dan sta je daar als bruidsfotograaf tussen alle feestende gasten even helemaal stuk te gaan. Het werden momenten die ik stiekem een beetje begon te vrezen omdat ik mezelf dan niet meer in de hand had. Inmiddels kan ik er de ‘mooiheid’ van in zien en is het verdriet wat meer naar de achtergrond gegaan. Maar dat is echt iets wat ik pas de laatste weken ervaar en ik vind het stiekem wel fijn om te merken dat het verdriet steeds iets slijt en dat ik steeds meer met een glimlach kan terugdenken aan mijn sterke, lieve, blije oma.

Dit jaar fotografeerde ik 20 prachtige bruiloften van 40 bijzondere en lieve mensen die ik allemaal een beetje in mijn hart gesloten heb. Onwijs bedankt voor jullie vertrouwen, voor de eer om jullie bruiloft te mogen vastleggen en voor jullie openheid. Ik heb van ieder verhaal genoten.

Het was naast een heel verdrietig jaar ook een heel erg mooi liefdevol jaar. Onze zoon Sam werd 3 jaar. Ik zie hem met de dag groter worden en elke dag neem ik een beetje afscheid van mijn kleine lieve baby/peuter Sammie. Het is bizar hoe snel de ontwikkeling van een kind gaat en hoe snel ze groot en wijs worden. Enorm trots ben ik op mijn lieve grappenmaker. Zijn verwondering,  liefde en puurheid is mijn grootste brandstof leverancier (en tevens ook mijn grootste brandstof vreter). En doordat ik nu ervaar hoe snel het allemaal gaat probeer ik bij Pim extra stil te staan bij alle momenten samen. Een cliché snap je namelijk pas als je de tijd daadwerkelijk aan je neus voorbij ziet gaan en je ineens beseft dat sommige dingen nooit meer hetzelfde zijn. Wat dat betreft ben ik best wel hardleers.

Uiteraard moesten er ook weer veel reisjes worden gemaakt. Zo ging ik met een vriendin naar Schotland, genoten we van de zomer op Chateau Couteau in Bordeaux, vertrok ik in oktober naar IJsland voor een kort maar krachtige campertrip met een vriendin en een paar maanden later vertrok ik met familie naar Sevilla. Quality-time op het allerhoogste niveau vind ik dat. Genieten van elkaar, een nieuwe omgeving, nieuw klimaat, nieuwe gezichten en een nieuwe taal. Ik kan er echt niet zonder en ik besef me ook heel erg goed dat er vast ook jaren komen dat die reisjes geen vanzelfsprekendheid zijn. Dus neem ik het er nu even goed van en geniet intens van elk avontuur.

Ik sta ergens wel te popelen om dit jaar af te sluiten. Het was een moeilijk en mooi jaar. En het is goed geweest.
Op naar een nieuw 2019, met nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden, nieuwe hoogte maar ook dieptepunten. Ik ben er klaar voor!